ณ กาลวายุ

ท่ามกลางความเหนื่อยระทวยในตาพายุ ขณะหนึ่งข้าพเจ้าสัมผัสได้ซึ่งสายลมเยียบพรายพริ้ว ความโกลาหลรอบตัวเป็นเพียงความเคลื่ื่อนไหวสถิตย์ ความไม่ไหวติงในแขนงการส่ายสั่นสะท้านของมวลรอบตัว ยังความสงบมาสู่ตัวข้าพเจ้า

ในท่ามกลางสายตาที่พร่ามัวเนื่องด้วยเศษทราย ดิน เศษแก้วและขวด(เหล้า) และวัตถุนานาชนิด ที่หมุนวนเกรี้ยวกราดอยู่รอบข้าพเจ้า-ใช่ซินะ... นั่นคงเป็นเศษกระดาษที่ข้าพเจ้ามักจะจดจารอะไรไว้เพื่อการทำงานหรือบันทึกความคิดผุๆเน่าๆหาสาระใดมิได้ เอ๊ะ!-ส่วนสิ่งนั้นคงเป็นเงินที่ข้าพเจ้าทำหล่นหายไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา นั่นคงเป็นบิลล์เก็บเงินหลายหลากที่มั้นรั้งความสนุกข้าพเจ้าให้แดดิ้นอวดโฉมร่านมิได้ โอ้ว!-นั่นมันหนังสือเสเพลบอยชาวไร่ ของรงษ์ที่ข้าเสพย์อย่างคนคลั่งเสพยาบ้า


หากให้ข้าพเจ้านั่งอธิบายวัตถุหมุนวนเกรี้ยวกราดเหล่านี้ ก็คงจะเปลืองเปล่าเวลาผู้อ่านเป็นอย่างมาก (ซึ่งก็คงจะเป็นตัวข้าพเจ้าแต่ผู้เดียว)
แต่เท่าที่รู้หากข้าพเจ้าพินิจพวกมันดู ข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงความเกี่ยวเกาะเลื้อยรัดกับรยางค์หนึ่งรยางค์ใดของต้นไม้แห่งชีวิตของข้าพเจ้า-ไม่มากกว่าประทับใจ ไม่น้อยกว่าหยดน้ำตา

วิถีแห่งดาบศัตรู กำลังสอดขนานไปกับระดับสายตาของข้าพเจ้า นำพาความเงียบงันวิปลาศมายังตัวข้าพเจ้า(มิได้หรือมิสามารถที่จะระบุผู้ใด-ข้าพเจ้าไม่รู้ อาจเป็นตัวข้าพเจ้าเอง หรือใคร )

ฤาขณะก่อนตายดับสิ้น ฤาขณะหยั่งรู้็และบงการ... ข้าพเจ้าไม่แน่ใจนัก


........................................................................


ข้าพเจ้าไร้ความสุขโป่งพอง และมิได้ทุกข์สะท้านฟูมฟาย

มันนานเท่าไหร่แล้วหนอ...ที่ทวิลักษณ์ความรู้เทวาหรือซาตานแห่งการแบ่งแยกของมนุษย์และของตัวข้าพเจ้าเองนั้นมันหมดแรงคืบคลานไปยังขอบแห่งมัน ... กลางเกินไป กลางเกินไป บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าคิดเช่นนั้น ถูกหรือไม่ สมควรสมาทานหรือไม่ ข้าพเจ้ายังไม่สามารถตัดสินใจได้ รอแต่เพียงบางสิ่งบางอย่าง อาจเป็นเวลาที่จะเปิดเผยสิ่งที่ข้าปุจฉาไปในเมืองหมอกเร้นลับแห่งจิต

คงเป็นเพราะความไม่แน่ใจในแขนงแห่งตรรกะนิยมที่แวะมาทักทายข้าพเจ้าอีกครั้ง-ในหลายครั้งของการพบเจอ แต่ครั้งนี้มันมาหลังจากห่างหายไปเสียนาน-ช้าไปแล้วที่จะผรุสวาทสาดโคลนและโอนความผิดให้แก่มัน นี่แหล่ะหนา-ข้าพเจ้ามิเคยประกาศว่าเป็นมิตรหรือศัตรูแต่พฤติการณ์ที่มักเกิดคืแข้าพเจ้าต้องเผชิญกับมันอยู่ร่ำไป โอเคๆ-งั้นท่านคงอาจเป็นมิตรของเรา หรือหากมิใช่คงเป็นศัตรูอันเป็นที่รัก-ไว้กลับมานิยาม เมื่อสถานกาีรณ์และเวลาเป็นคำตอบ


.........................................................................


ภาพสายตาเช่นที่ดำเนินอยู่ เสียงครืนครั่นของปัจจัยรอบตัวดั่งเสียงหวีดเหวยกรีดร้องของหม้อน้ำเดือด แผดทะลวงทุกเยื่อใน สัมผัสรุนแรงยื้อกระชากผิวหนังเหมือนสงครามแห่งมนุษย์สวาปามคน ทั้งหลายนั้นพุ่งตรงเดือดพล่านมาหาข้าพเจ้า-โอ มันช่างดุดันเหลือเกิน มิพักต้องรวทถึงความมืดสีหม่นที่แผ่อำนาจทั้งพื้นที่และกาลเวลาเอาไว้ดั่งปีศาจทุนนิยมที่กัดกินใจเราอยู่ ณ ตอนนี้-เหี้ยมเกรียม มุ่งมั่น ไม่หยุด กว่าจะเห็นความตาย

ทำไมข้าพเจ้ารูู้็้สึกถึงทำนองรื่นไหล มิใช่แยซซ์ มิใช่บลูส์ (หรืออาจเป็นทั้งสอง) มิใช่ปาร์คเกอร์(ชาลี), ฟิตซ์เจอรัลด์(เอลลา) และหรือ มิใช่ โรเบิร์ต ยอห์นสัน มิใช่บี บี คิง แต่มันหนักหน่วงแบบอินดัสเทรียล-แมนสัน (มาริลีน) ซึ่งภายในความหยาบกร้าน มันแฝงฝังด้วยท่วงทำนองโสดาบันบอสซ่า กิลแบร์โต้(แอสตรูด) ในคำร้องโน้มถ่วงเช่นแรงดึงดูด ของเสต็ก ที โบน เนื้อสันก้อนใหญ่ของผู้ใฝ่หาสุนทรียะ

ความรู้สึกเช่นว่า-ความรู้สึกในแขนงเทวีสาวและซาตานผู้ สังวาสกันอย่างร้อนพระอาฑิตย์ แดงเลือดอิรักบริสุทธ์เงื้อมจงอยปากอินทรีย์บ้าน้ำมัน แต่สวยงามอ่อนโยนยิ่งกว่าเธอผู้ที่ข้าพเจ้ารัก-ไม่มากและไม่น้อยกว่านี้ในนามของความงามทางโลกส่วนตน
สงบกว่าการนึกถึงโดยไม่ถึงความว่างเปล่า-ปรมาจารย์แห่งเซนกำหนด โดยข้าพเจ้ากำหนัดรู้


.........................................................................


หนึ่งในความน่าจะเป็น-ข้าไม่แน่ใจในตัวเองอีกแล้ว หนึ่งในความน่าจะเป็น-ข้าพเจ้าหวาดกลัว หนึ่งในความน่าจะเป็น-ข้าพเจ้าตรมทุกข์ระดับลึกที่สุดในขนาด โน แมน'ส แลนด์ หนึ่งในความน่าจะเป็น-ข้าพเจ้าขุดตนลึกหยั่งรู้สิ่งแท้เที่ยงไม่ผัน หนึ่งในความน่าจะเป็น-ข้าพเจ้ากำลังพิกาฬหฤหรรษ์ หนึ่งในความน่าจะเป็น-ปัจจุบัน,อนาคต,อดีตสลายไป
ั
ทั้งหลายน่าจะเป็น...

แต่อะไรคือสิ่งที"่เป็น"ข้าพเจ้าไม่ทราบซ่านสดับ แม้จะเห็นคำตอบ แต่ไร้การรู้ สัมผัสไม่ได้ ขาดด้วนการอธิบายพรรณนาถึงมัน จนกว่ารูปธรรมจะเผยตัวในสายตา แต่ความไม่แน่ใจยังมีต่อไปว่า ตาข้าพเจ้าพร่าเลือนหรือ ข้าพเจ้ามิได้ใช้จามองอีกต่อไป ข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่าข้าพเจ้าชาชินกับสิ่งเร้าทุบจิตใจ(แต่มิได้หยุดความเสียหาย) หรือ ตัวเรือนกายข้าพเ้จาสลายสมานนรกสวรรค์โลกกัปกัลป์

อีกไม่นาน ในขนาดเวลาสันขวานของชีวิตมนุษย์สถุลรสเช่นข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคงรู้ผลแห่งมัน...

ฤาคือขณะก่อนตาย ฤาคือหยั่งรู้บงการ

โปรดอวยพรแด่ข้าพเจ้า

บันทึกไว้ ณ กาลวายุ
อาณาจักรแห่งจิต