ข้า. . . ผู้อ่อนเยาว์ต่อโลก ข้า . . . ชุ่มโชกด้วยความเขลา
ข้า. . . ผู้โอบกอดแต่เพียงเงา ข้า. . . ผู้พะเน้ากับความกลวง
เพื่อนเอ๋ยเรามาดแม้นหมายฟ้า สร้างตึกเสียดนภาท้าแดนสรวง
เบ่งตัวตนเหยียบทับโลกทั้งดวง เพื่อมาบวงสรวงให้กิเลสตน
เราคาดคั้นพสุธาให้ฉิบหาย ขุดและเจาะบ่อนทำลายเพื่อโภคผล
ฆาตต้นไม้เชือดป่าทุกแห่งหน เพื่อมาจดบัญชีตนผลกำไร
เราอวดอ้างเทคโนโลยีคือก้าวหน้า จะนำพามนุษย์ชาตินั้นยิ่งใหญ่
คงเป็นแต่อภิมหาจัญไร เพราะสงครามยังแผดไฟเผาผู้คน
เรากำลังเดินไปที่ใดหรือ กำลังฝึกปรือเพื่อสิ่งไหน
กำลังต่อสู้เพื่ออะไร กำลังทุ่มใจให้สิ่งใดฤา


เธอ... เธอเคยนึกถึงภาพนี้ไหม? เธอเคยรู้สึกบ้างไหม?

หนูวิ่งอย่างแข็งขันอยู่ในกงล้อ วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ถึงจุดหมายที่มันต้องการเสียที กงล้อกาลเวลาเลื่อนไหลไป แต่กลับปฏิภาคกับจำนวนระยะทางที่เคลื่อนไหว

สายตาของมันเพ่งจ้องอยู่แต่ภาพตรงที่ห้อมล้อมมันอยู่ในแนวตรงและแนวข้าง

เธอ... เธอรู้สึกบ้างไหมว่ามันเหมือนกับสิ่งใด

เหมือนกับชีวิตคนเราหรือเปล่า เคยกลับมามองบ้างไหม ว่าในทุกวันที่เราต่อสู้ทุ่มเท ใช้พลังงานสมอง แรงกาย แต่ จิตใจ อารมณ์ ความรู้สึก ถูกเผาไหม้ไปเพียงเท่าไรแล้วโดยเปลวเพลิงแห่งความต้องการของชีวิต

อะไรคือความต้องการของชีวิต คำถามนี้อย่าตอบโดยใช้บรรทัดฐาน อย่าตอบโดยใช้ค่านิยม อย่าตอบโดยคนอื่นเขาสั่งเขาสอนให้

จงใช้หัวใจตอบ ใช้จิตใจที่บริสุทธ์มิได้ระคายเคืองจากสิ่งเบี่ยงเบน แล้วคำตอบที่แท้จริงคงจะมาเคาะประตูแห่งจิตวิญญาณ เพราะคำตอบมันอยู่ในสายลม อยู่ในท้องฟ้า อยู่ในทุกการพลิ้วไหวของคลื่นน้ำระริน

ถ้าผมสามารถบอกเจ้าหนูตัวน้อยนั้นได้ ผมจะบอกว่าลองหยุดวิ่งซิ ลองพักผ่อนชีวิตที่ทุ่มเทไปอย่างหนักหนาซิ ลองหยุดวิ่งซิ

หยุด... เพื่อจะเดินทางต่อ

เมื่อหยุดแล้ว ลองมองไปรอบกาย มิใช่เพียงแนวตั้งหรือตรงหน้า รอบข้างยังมีอะไรอีกมากให้เราได้พิจารณา
เช่นเดียวกัน ชีวิตของคนเรา หากลองหยุดพัก นิ่ง ปล่อยให้โลกเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เคลื่อนไหว ค้นหาคำตอบที่อยู่ในสายลม ที่อาจจะเห็นว่าความทุกข์ ความเหนื่อยหน่าย อ่อนล้า ทุกสิ่งอาจเจือจางระเหยหายไป เพียงแต่เราออกจากกงล้อนั้น

ในทุกวันที่มนุษย์ก้าวหน้าไปในปัจจุบัน อาจเป็นแต่เพียงระยะทางที่มีค่าเท่ากับศูนย์ เราอาจไม่เคยเดินทางไปไหนเลยเสียด้วยซ้ำ เราอาจไม่เคยมีก้าวที่ยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติเช่นที่ นีล อาร์มสตรองเคยกล่าวไว้เสียด้วยซ้ำ
สุดท้ายสงครามยังแยกเขี้ยวร้ายกัดกินผู้คน ความโลภยังเต้นรำลีลาศไปกับความหิวโหย เราได้เดินทางไปไกลถึงที่แห่งใดแล้วหรือ

เธอ... เธอเคยนึกถึงภาพนี้บ้างไหม? เธอเคยรู้สึกบ้างไหม?

Coolwind (ความรู้สึกน้อยๆที่วูบไหวสั่งผ่านจิตใจที่มองไม่เห็นของตัวเองเมื่อได้เฝ้ามองชีวิตเสมือนบนแผ่นฟิล์ม-The Last Samurai)