สวัสดี ณ วันที่ความสัมพันธ์อยู่กับที่ แต่ชีวิตนายต้องเดินทาง

ไอ้วาว... เพื่อนร่วมทางจัญไรหฤหรรษ์
กูไม่รู้จริงๆซิหน่า ว่าเส้นทางชีวิตหฤโหดความสุขของผองเรามาตัดกันในยุคสมัยวุ่นวายสับสนแสนสั้นได้อย่างไร หรือเพราะอะไร
โชคชะตา? พรหมลิขิต? หน้าที่? อหังการตน? สัญญา? หรือตะบักตะบวยอะไรก็ตาม
กูไม่รู้... มันเริ่มต้นได้อย่างไร แต่มันก็เริ่มต้น-นี่แหล่ะชีวิตคาดเดาอะไรกับมันไม่เคยได้ หน้าที่ของเราคือ รอ และรับมือกับมันดั่ง gladiator ที่รออยู่ท่ามกลางการต่อสู้แต่ไม่เคยรู้หรอกว่า ผีห่าซาตานจัญไรที่ไหนจะโผล่ออกมาจากอุโมงค์สีมืด แต่เราไม่เคยสนใจ ไม่ซิ, เราไม่สามารถทำอะไรได้ เพียงแต่ลุยไปกับมัน แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น ช่างแม่ง-let it be, Lennon said.
“คนเราสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้หรือ”
“คนเราสามารถทำอะไรก็ได้ อยากเปลี่ยนสิ่งได้ย่อมได้ แล้วเฝ้ารอให้โชคชะตาเปิดเผยตัวมันเอง”
อัลเกรนสนทนากับโคชิโมโตะ
The last samurai
แต่มีสิ่งหนึ่งที่กูรู้ แน่แท้คมกริบยิ่งกว่าเหลี่ยมนายกจอมโวข่มคือ... กูไม่อยากให้มันจบลง
เมื่อมึงจะเดินทางไกล(ตามหน้าที่และระยะทางที่พาไป)และมึงกำลังจะได้เดินทางใกล้ลงลึก(โดยอัตโนมัติของผู้ต้องเผชิญและต้องรอด) อย่างแรกที่กูผองเพื่อน(มึง)-กลุ่มคนผู้ร่วมยุคสมัยที่ประจำการอยู่ในทัพหน้าของสงครามชีวิต ณ สมรภูมิประเทศไทย เมื่อหนึ่งใน band of brothersจากไป แน่แท้ยิงกว่าอาทิตย์ขึ้นตะวันออกนั่นคือ... ย่อมคิดถึงมึงแน่นอน มึง-ปลาทองมนุษย์ผู้มีตาเป็นเลนส์nikon มีนิ้วไว้กดขี่ชัตเตอร์ แหวกว่ายในทะเลชีวิตนิ่ง (photo)
สู้เว้ย!สู้เว้ย! – คมคำหญิงผู้แบกเหล็กคว้าโลก ยังเป็นคำสั้นแต่มีพลังเหลือร้าย ที่กูอยากจะให้มึงเป็น codeแห่งชีวิต
กูอยากให้มึงสร้างความน่าจะเป็นแห่งความสุขแขนงของมึงให้เต็มที่(ไม่มีใครช่วยมึงได้ นอกจากมึง เพียงมึง และ เพื่อมึง) แหกตาเปิดกะโหลกในรูปแบบ โน เปย์ โน ชาร์จ รับประสบการณ์-รับให้มากเชิงปริมาณแต่สร้างตาข่ายแห่งจิตใจกรองให้ละเอียดที่สุด บุกตะลุยละมุนมันในท่วงทำนอง Jack Johnson-บุรุษผู้เค้นความหนักแน่นท่ามกลางความนุ่มนวลเนิบนาบ จากการเดินทางครั้งนี้
เกิดมาครั้งเดียว ตายครั้งเดียว (แน่นอน, เจ็บปวดหลายครั้ง)
“What the fuck are you waiting for?!”
See Ya!
In the Fucking name of da life
กูแทน
แด่เพื่อน ผม ไอ้วาว และ แด่ผู้หลงใหลในการเดินทาง